"Hiç kimse isteyerek adaletsiz olmaz." diyen Platon, cezanın amacını acı vermek değil ruhu terbiye ederek yeniden dengeye getirmek olarak tanımlar. Mahkûmları sadece geçmişleriyle tanımlamak, onları karanlıkta bırakmak demektir. Oysa her insan bir sabahın eşiğidir.
Ölümün soğuk ve ürkütücü yüzünü sıyırarak ardındaki hakikati gösteren bir pencere açar bizlere. Necip Fazıl’ın kalemi, sadece şiirsel bir ifade değil; derin bir iman ve tefekkürün sesidir. Yazdığı her harf, ardında bir hakikat yankısı bırakır.
Princess Mononoke’de Ashitaka, öfkeye kapılmadan hakikate yürüyen Hizmet insanını hatırlatır. Ne taraf olur, ne yargılar; yalnızca anlamaya çalışır. Gücünü kinle değil, şuurla kullanır. Onun yolculuğu, kalbiyle yürüyenlerin sessiz çağrısıdır.
