Yaralanmış Talib-i Hakikat
Yara
Gül haşmetiyle açsa da baharda
Solarak gidiyor geçen zamanla
Kalırsa anısı, o da hafızada
Yahut tohumundaki DNA’da
Nerede o ziynetler ki büyülerdi
Hele kokusu! Baş döndüren cinstendi
Bütün varlığı bir an için miydi
Kendini kısa sürede sevdirdi ve gitti.
Merhem
Yok olmak ne mümkündür O’nun katında
Sonsuzluğa açılan kapısı var, ahir hayatında.
Kelimelerin, cümlelerin yanında hâzır
Gören bir Basîr, duyan bir Semi’ vardır.
Ey gül! Dert etme yeşil dallarım yok oldu diye,
Va’didir Hakk’ın “en güzel şeyler iâde” diye
Merak edersin ki, âh-u vâhlarım, zikirlerim gitti nereye?
Zerreden şemse bütün âlem, emanettir Hıfz-i İlahî’ye.